Czym jest bielactwo?

Skóra każdego człowieka posiada pewien kolor, którego konkretny odcień zależy od wielu czynników, przede wszystkim zamieszkiwanej strefy klimatycznej, przynależności do danej rasy czy konkretnych uwarunkowań genetycznych. To, jak ciemna jest dana skóra, zależy od stężenia melaniny, naturalnego pigmentu wytwarzanego przez komórki skóry. Wskutek oddziaływania rozmaitych czynników zewnętrznych na powierzchni każdej skóry mogą pojawiać się objawy jej podrażnienia, przybierające także postać nieestetycznych przebarwień. Specyficznym rodzajem plam, jakie mogą być widoczne na powierzchni cery, są zupełnie białe miejsca. Ich natura jest nieco inna, gdyż bezpośrednią przyczyną ich występowania jest niedobór wspomnianej melaniny.

Wyrok czy wybór

O tym, że dany organizm nie produkuje wystarczającej ilości pigmentu, decydują przede wszystkim względy genetyczne, przypadłość tę można po prostu odziedziczyć po przodkach. Często jest to także jeden z objawów tego, że układ odpornościowy nie pracuje tak, jak powinien. Jednocześnie jednak dowiedziono, że do zaburzeń w procesie wytwarzania melaniny przyczyniają się pewne czynniki, które człowiek może sam na siebie ściągnąć. Naukowcy powiązali prawdopodobieństwo pojawienia się bielactwa z chorowaniem na takie przewlekłe dolegliwości, jak schorzenia tarczycy czy cukrzyca.

Wydaje się także, że do pojawienia się plam bielaczych może przyczynić się silny stres – nagły rozpad komórek zawierających barwnik może być następstwem silnego przeżycia, czyli wystąpienia nagłego zaburzenia w obrębie układu nerwowego. Choć z medycznego punktu widzenia białe plamy nie są bezpośrednim zagrożeniem dla zdrowia fizycznego, cierpienie na tę specyficzną dolegliwość objawia przydaje chorym przede wszystkim dyskomfortu psychicznego. Białe plamy z ciemnymi obwódkami, dość łatwo rozprzestrzeniające się na kolejne partie ciała, mogą przyczyniać się do spadku samooceny danego człowieka. Problemem jest zwłaszcza fakt, że skutków bielactwa nie można wyleczyć, nie ma drogi do odzyskania jednolitego zabarwienia skóry.

Dolegliwość wrodzona

Bielactwo wrodzone dotyczy z kolei nie tylko obszaru skóry – osoba nim dotknięta wskutek genetycznych uwarunkowań cierpi na niedobór naturalnego barwnika, który przyciemniłby nie tylko odcień cery, ale też kolor włosów, a nawet oczu. Organizm albinosa nie ma szans wyprodukować melaniny, ponieważ nie dysponuje tyrozynazą – enzymem, który przyczynia się do wytwarzania tego pigmentu. Bielactwo wrodzone objawia się już u niemowląt – odbarwienia stopniowo pokrywają cały obszar ciała. W zależności od tego, czy nieprawidłowy gen pochodzi od jednego z rodziców czy od obojga, zakres przebarwień może być różny. Albinosi zmagający się z najpoważniejszą odmianą bielactwa mają białe lub biało-żółte włosy. Z kolei tęczówki oczu często przybierają barwę różową bądź czerwoną, co jest wyłącznie poblaskiem krwi, która krąży w gałkach ocznych.

Niestety nie opracowano sposobu wyleczenia albinizmu. Albinosi mogą prowadzić normalne życie, gdyż niedobór melaniny nie upośledza zanadto funkcjonowania całego organizmu. Z medycznego punktu widzenia największym problemem jest oddziaływanie słońca na skórę, która nie posiada naturalnej bariery ochronnej: dlatego bardzo ważne jest zachowywanie ostrożności podczas ekspozycji na światło słoneczne, objawiające się głównie poprzez stosowanie preparatów ze sztucznymi filtrami przeciwsłonecznymi. Zasadniczym problemem, z jakim musi sobie poradzić albinos, jest akceptacja własnego wyglądu i radzenie sobie z tym, jak jest odbierany przez swoje otoczenie.